Dożywocie

O spektaklu

Śmieszność chciwości i jej grozę sportretował Aleksander Fredro w „Dożywociu” jak nikt. Autor buduje swoje postacie ze słabości ludzkiego charakteru. Bez złośliwości jednak, a z troską i życzliwością. Jakby liczył, że mimo swoich wad, poprawią się, zrozumieją błędy, jakie popełniły, nauczą się na nich i już ich nie powtórzą. Poeta czyni nas świadkami wyszlachetniania tych natur ułomnych, lecz przecież nie doszczętnie zepsutych.

 

Jak to w komedii bywa, ważnym wątkiem intrygi jest miłość. Występuje ona tutaj w swoim młodzieńczym i naiwnym wcieleniu. Fredro każe jej przeciwstawić się pazerności i robi wszystko, aby zwyciężyła. W dużej mierze wbrew światu i wbrew doświadczeniu, ale za to w pełnej zgodzie z wiarą, że człowiek, chociaż bywa małostkowy, podły i zły, to jednak w swej najgłębszej istocie jest dobry. Błądzi tylko czasem, gubi się. Sztuka, teatr, literatura są od tego, aby pomóc mu się odnaleźć.

Czas trwania: 1h 20′